Verslag slotrit op 23 okt 2022 naar Strépy
Iedereen was tijdig op de afspraak aan de Ratte, die zowat het vaste afspraakpunt is geworden. Nu ja iedereen, vorige week stond hier Piere Dewijn in de ochtendzon hopeloos te wachten op de andere motards voor de slotrit, verkeerd in de agenda geplaatst!!!! Deze morgen tussen het gedruppel door schuilend onder de zijgoot wachtend op alle deelnemers.. allen betekent ook onzen Bart…De gsm bracht opheldering. Ook onzen Bart had het winteruur te vroeg gepland en lag nog in de armen van Sophietje te wachten tot hij onverwachts werd opgebeld….Toeme, en kmoe nog gaen tanken en nao den bankotomaat. Ondertussen was de ganse meute aangekomen aan de voordeur…en konden we de slotrit op gang trekken.
Toen werden de hemelsluizen ietske opengedraaid, en reden we gezapig, zoals het in regenweer en kleine wegen moet verder.
We reden via Avelgem naar de taalgrens zo het Walenland binnen. In Frasnes-Les-Anvaing lieten we de noodlotplaats van onze betreurde vriend motard links liggen en via Villers-Notre dame kruisten we de gevaarlijk N7 om zo Villers-Saint-Amand te bereiken en via een gevaarlijke kasseiweg door te stoten tot in Chièvres waar op de grote markt de plaatselijke markt aan de gang was, en de vele kramen (alle 2 toch) juist tegenover het mooie buitenterrasje van L’Eden alwaar we onze 1ste drankje mochten bestellen. Daar werd “Brigietje” voor het eerst gevuld door de spontane collecte van alle motards. Ondertussen was het droog weer geworden en was dit het klimaat voorde rest van de dag..
Na de koffie met het koekje reden we verder en zagen aan onze linkerzijde de landingsbaan van het “Army Lodging “van Chièvres liggen. We doorkruisten Lens en richting Soignies gingen we aan de splitsing naar rechts richting Le Roeulx om zo naar het centrum van Houdeng-Aimeries en naar het Canal-Du-Centre te rijden…eerst reden we nog voorbij onze onze eetplaats om eerst een bezoekje te brengen aan de oude sluis met name “Assenseur Nr1 du Ancien Canal du Centre” een mondvol. Daar konden we getuigen van de oude glorie van in de stijl van de Eifeltoren met klinknagels vervaardigd aaneengeklonken staal die de hoogteverschillen moesten overbruggen. Na de deskundige uitleg van de 2 gidsen die perfect de Nederlandse taal machtig waren, en de soms moeilijke antwoorden op de nog moeilijker vragen, werd het tijd om onze motoren terug de volle laag te geven en ons te begeven naar “La Cantine des Italiens”.
Het aperitief werd op het buitenterras geschonken, door rasechte zwartharige Italiaanse nazaten. Het menu was op voorhand doorgegeven door de plichtsbewuste secretaris, en na oproep om binnenshuis aan te schuiven aan de voorziene en vooraf gereserveerde tafels, zagen we dat er volgens Italiaans bijgeloof gedekt was voor 14 personen , alhoewel we maar met 13 waren..
Alles was perfect, volgens onzen Bart een zeer lekkere Pavé die smolt in de mond, volgens Markske van an de zji een heerlijke escalope Milanese, volgens Veerle een zeer lekkere lasagne, alhoewel die iets pittiger mocht zijn, en volgens mezelf een pla van meer Vongolé dan luiguine…(nog nooit zoveel schelpen op een bord gehad) alles met de nodige Italiaanse toetsen. En toen was er nog dessert en koffie. (Kortom perfect)
Toen werd het tijd om verder te rijden, naar waar we voor gekomen waren. Via de weg waar we in verte de scheepsliften “Asenceurs N°2 en 3” zagen liggen kwamen we aan het mastodonte gedrocht die de scheepslift van Strépy moest voorstellen, dit lag in een prachtige groene omgeving ingebet. In de grote inkomsthal werden we verwelkomd door 2 nogal weldoorvoede balieverantwoordelijken (waarschijnlijk door het vele zitten) en betaalden we de tickets om verder binnen te mogen….De oudjes kregen 1.5€ vermindering.
De liften brachten ons vliegensvlug tot hemelse regionen (ik bedoel boven) alwaar er een soort museum en een filmzaal onze toegangsprijs moest rechtvaardigen. In de filmzaal, alwaar de film reeds begonnen was en de klank veel te stil stond, werden we vergast op een documentaire vanaf de eerste werken tot de ingebruikname.. zagen we de versassing van de “Wasi” alwaar sommigen slaperige ogen begonnen te krijgen.
Eenmaal terug op de begane grond vond iedereen dat dit inderdaad een immens werk moest geweest zijn, dit begon in 1982 om in 2002 plechtig te worden geopend.
De terugweg werd ingezet en we volgden kilometers de “Canal du Centre” om in in Nimy rechts af te rijden richting Ath… Kilometers volgden we de plichtsbewuste chauffeur van de witte Volvo V60 met nrplaat 2-ATV-771 en konden we zo terug via Ath rustig doorrijden tot onze President plots de kramp kreeg en we toch ergens moesten stoppen. Na een laatste stop in Zwevegem op het terras van “The Finisch” en een laatste maal “Brigietje” aan te spreken. Iedereen was er zich van bewust dat we een prachtige motorit voorgeschoteld kregen, met dank aan de inrichters Philippe en Johan… Daar onze vriend Dreetje verstek moest geven door gezondheidsproblemen, bij deze wensen wij hem het allerbeste en spoedig herstel toe.
We namen afscheid en wensten iedereen een behouden thuiskomst zeker aan Markske van an de zji.
Zij die erbij waren, Bart, Piere D, Johan, Mark, Koen, Jozef, Yves, Kurt, Philip, Veerle, Didier, Wivine
en de verslaggever Piere V.